In Volle Glorie
Colline Theaterproducties heeft in december In Volle Glorie op de planken gezet, een voorstelling van regisseur Fabian Holle. Drie door de wol geverfde actrices spelen de hoofdrollen: Diana Dobbelman, Bruni Heinke en Janine Veeren.
In Volle Glorie laat de spanning zien tussen traditie en vernieuwing. De actrices zijn groot geworden in het traditionele teksttoneel, waarbij vorm en inhoud ontstaan volgens aanwijzingen van de regisseur. Maar de jonge regisseur Fabian Holle kiest een veel lossere vorm voor zijn producties; zijn scènes en karakters komen spelenderwijs tot stand.
Hoe doen de drie actrices uit het 'oude' toneel het? Zij kunnen in deze vernieuwende vorm van toneel niet terugvallen op hun ervaring en technieken, die met het teksttoneel zijn opgedaan. De productie kwam immers heel anders tot stand. Via improvisaties werden de eerste schetsen van scènes gemaakt, die later werden aangevuld, bewerkt of geschrapt. Vervolgens werd het stuk gevoelsmatig gecomponeerd tot een dramaturgisch kloppend stuk. Ritme, muzikaliteit en harde schakelingen zijn kenmerkend voor de stukken van Fabian Holle.
Zelfs het publiek werd in zijn producties betrokken. In confrontatie met de zaal, tijdens de try-outs, werd de laatste bijdrage geleverd aan de voorstelling. En juist hier werd het spannend. Is de traditie te verenigen met de vernieuwing? In Volle Glorie werpt, op een theatrale manier, een blik op echtheid en kwetsbaarheid in al zijn facetten.
Concept, vormgeving en regie: Fabian Holle
Spel: Diana Dobbelman, Bruni Heinke en Janine Veeren
Regieassistente: Monique Bleichert
Grafisch ontwerp: Miek Uittenhout
Colline Theaterproducties
2007
SAPSITE17-12-2007 Een zwijmelende Julia, de drie wegkwijnende zusters, een vurige Hamlet uit de mond van een vrouw.. Diana Dobbelman, Bruni Heinke en Janine Veeren spelen in In Volle Glorie alle rollen die ze altijd al hadden willen spelen. Er is maar vijf dagen gerepeteerd voor deze voorstelling: een knap staaltje werk.
tekst: Mirthe Ruizendaal
Het is even zoeken naar De Vechtclub, maar eenmaal binnen is het een leuk theater. In festivalsfeer. De toiletten zijn trouwens ook echt geplaatst in een bouwvakkerskeet. Dan begint de vooract: Ytsje Rosier komt als een ware diva aanlopen in een charlestonachtige outfit. In het midden van het gedeelte waar je nog even een bakkie kunt doen staat een enorme paal. En ja hoor, een heuse paaldansact begint. Ze weet zich met gemak tot boven in de paal te begeven en zwiert en zweeft om de paal. Wat een kracht en lef is hiervoor nodig! Eenmaal klaar met de geweldige act worden we naar de zaal gewezen.
In de zaal worden verscheidene voorbereidingen getroffen. Al snel blijkt dat het bij de voorstelling hoort. In de voorstelling wordt er continu geswitcht tussen de actrice en het persoon. Op de vloer van het toneel zien we allemaal zwarte stippellijnen lopen, met af en toe een kruisje erop. Ook zien we stippen staan met getallen erbij. Het doet denken aan dat tekenspel waarbij je lijntjes moet trekken van 1 naar 2 naar 3. Vooraan staat een microfoon. Er wordt verteld wat er in de voorstelling gedaan zal worden. Dit "zodat we niet meer hoeven na te denken".
De vrouwen mogen alleen over de lijnen lopen, op de kruizen staan ze stil. Er volgt een balkonscène van Romeo en Julia. Bruni Heinke staat in een galajurk als Julia haar monoloog te houden. Een ventilator zorgt ervoor dat haar haren dramatisch wapperen in de wind. Janine Veeren doet vol overgave dé monoloog van Hamlet, in het Engels. Ook de struggle van het ouder worden, wordt duidelijk voelbaar. In het zogenaamde 'hoge hakken scènetje' waggelen de dames, met moeite, op dunne naaldhakken. (Hoewel een van de actrices het zo overdreven doet dat ze daardoor verraadt dat ze het nog prima kan, op hakken!)
Tegen het einde komt er ineens een meisje het podium op. Ze begint heel onschuldig en zich absoluut niet bewust van het publiek met krijt lijntjes te trekken. Ze verbindt de cijfertjes, zoals vroeger. Dit wekt emoties op; her en der wordt een traantje weggepinkt. De voorstelling eindigt als de woorden 'Remember Me' op de grond zijn verschenen. Een vrij fragmentarisch voorstelling, maar eentje die door de kwetsbaarheid zeker weet te raken. Vooral als de actrices even hun eigen momentje hebben. Een voorstelling slechts in vijf dagen gemaakt, bovendien! Petje af voor regisseur Fabian Holle en de drie actrices, waarvan blijkt dat zij, ondanks hun leeftijd, nog steeds hun vak verstaan.
tekst: Mirthe Ruizendaal
Het is even zoeken naar De Vechtclub, maar eenmaal binnen is het een leuk theater. In festivalsfeer. De toiletten zijn trouwens ook echt geplaatst in een bouwvakkerskeet. Dan begint de vooract: Ytsje Rosier komt als een ware diva aanlopen in een charlestonachtige outfit. In het midden van het gedeelte waar je nog even een bakkie kunt doen staat een enorme paal. En ja hoor, een heuse paaldansact begint. Ze weet zich met gemak tot boven in de paal te begeven en zwiert en zweeft om de paal. Wat een kracht en lef is hiervoor nodig! Eenmaal klaar met de geweldige act worden we naar de zaal gewezen.
In de zaal worden verscheidene voorbereidingen getroffen. Al snel blijkt dat het bij de voorstelling hoort. In de voorstelling wordt er continu geswitcht tussen de actrice en het persoon. Op de vloer van het toneel zien we allemaal zwarte stippellijnen lopen, met af en toe een kruisje erop. Ook zien we stippen staan met getallen erbij. Het doet denken aan dat tekenspel waarbij je lijntjes moet trekken van 1 naar 2 naar 3. Vooraan staat een microfoon. Er wordt verteld wat er in de voorstelling gedaan zal worden. Dit "zodat we niet meer hoeven na te denken".
De vrouwen mogen alleen over de lijnen lopen, op de kruizen staan ze stil. Er volgt een balkonscène van Romeo en Julia. Bruni Heinke staat in een galajurk als Julia haar monoloog te houden. Een ventilator zorgt ervoor dat haar haren dramatisch wapperen in de wind. Janine Veeren doet vol overgave dé monoloog van Hamlet, in het Engels. Ook de struggle van het ouder worden, wordt duidelijk voelbaar. In het zogenaamde 'hoge hakken scènetje' waggelen de dames, met moeite, op dunne naaldhakken. (Hoewel een van de actrices het zo overdreven doet dat ze daardoor verraadt dat ze het nog prima kan, op hakken!)
Tegen het einde komt er ineens een meisje het podium op. Ze begint heel onschuldig en zich absoluut niet bewust van het publiek met krijt lijntjes te trekken. Ze verbindt de cijfertjes, zoals vroeger. Dit wekt emoties op; her en der wordt een traantje weggepinkt. De voorstelling eindigt als de woorden 'Remember Me' op de grond zijn verschenen. Een vrij fragmentarisch voorstelling, maar eentje die door de kwetsbaarheid zeker weet te raken. Vooral als de actrices even hun eigen momentje hebben. Een voorstelling slechts in vijf dagen gemaakt, bovendien! Petje af voor regisseur Fabian Holle en de drie actrices, waarvan blijkt dat zij, ondanks hun leeftijd, nog steeds hun vak verstaan.